Blog

Pas goed genoeg zijn als je iets van betekenis hebt bereikt

“Ben jij als mens eigenlijk wel goed genoeg?”

Tegenover mij zit S.. Een man met een uitermate gezond stel hersens, meerdere universitaire diploma’s en een indrukwekkende loopbaan. Als ik hem deze vraag stel, kijkt hij me lange tijd peinzend aan. En antwoordt dan: ‘”Nee, ik denk van niet”.
“Waarom niet?”, vraag ik. Stilte….Dan aarzelend….: “Ik denk, omdat ik tot nu toe in mijn leven nog niks bereikt heb dat van èchte betekenis is.” “Oké….als dat het criterium is, wat moet je dan doen in je leven om wel goed genoeg te zijn?”

Herken je dit? Dat je de lat voor jezelf zo hoog legt? Dat je diep van binnen en meestal onbewust steeds op zoek blijft naar dat ene betekenisvolle ding dat je moet bereiken? Dat je voelt dat je dan pas de moeite waard bent?

Het klinkt misschien hard, maar: dat ene ‘ding’ dat maakt dat jij je goed genoeg voelt, komt nooit.
Meerdere ‘succesvolle’ mensen die ik begeleid heb, kennen dit gevoel ook. Dus blijkbaar zit het gevoel van jezelf goed genoeg vinden niet in succes of belangrijke dingen doen.

Jezelf goed genoeg voelen zit ‘m in jezelf accepteren met al je aardigheden en eigenaardigheden. Omdat perfectie niet bestaat. Ofwel: houden van jezelf zoals je bent.
Maar dat accepteren vinden we lastig. Vooral als het om onze imperfecties gaat. Want die criticus in ons vindt meestal van alles van wat we doen en wie we zijn. En toch ligt daarin de oplossing.

Dus neem eens een moment voor jezelf. En zet in je gedachten jouw criticus eens ‘op een stoel’ tegenover jou.
Wat zou je hem/haar nou eens echt even willen vertellen over zijn/haar kritiek op jou?

Wat ervaar je als je dat doet?

Interessante loopbaan in leiderschapsrollen, maar nu jezelf een beetje kwijt

De telefoon gaat en ik hoor een vrouw met een energieke stem. Ze wil graag een coach-/ontwikkeltraject bij mij en begint meteen te vertellen. Ze heeft een super interessante baan als bestuurder van een non-profitorganisatie, zegt ze. Maar de laatste tijd is ze zichzelf een beetje kwijtgeraakt.

Als ik erop doorvraag, geeft ze aan, dat ze haar hele loopbaan ook werkt op haar intuïtieve gevoel (naast haar rationele kant). Dat werkte voor haar in alle leidinggevende functies die ze tot nu toe gehad heeft.
Nu in deze baan is het ineens anders: zij is verstrikt geraakt in de inhoud van de organisatie. “En dat werkt niet in mijn leiderschapsrol”, zegt ze. Ze wil terug naar zichzelf en weer veel authentieker haar werk doen.

De kans is groot dat L. onbewust getriggerd is in een behoefte aan controle. Ze wil vat op wat er gebeurt in de inhoudelijke processen in de organisatie. Ook al weet ze, dat het in haar leidende rol niet werkt. Die reflex zorgt ervoor dat ze volledig in haar hoofd gaat. Geen wonder dat ze de verbinding met zichzelf en met haar intuïtieve gevoel is kwijtgeraakt.

Maar wat is dan de weg terug naar zichzelf voor L.? We onderzoeken de onbewuste triggers van haar gedragspatronen. Die zitten in je gevoel. Mogelijk is er iets in de organisatie waar zij nu werkt, dat onbewust lijkt op een vroegere situatie in haar leven waarin ze die behoefte aan controle heeft ontwikkeld. Voor die bewuste situatie werkte het voor haar om met die controle zichzelf als het ware te beschermen. We noemen dat een overlevingsmechanisme. Ik noem het ook wel de rode knoppen. Als zich een situatie voordoet die onbewust lijkt op de situatie van toen, dan wordt er gedrukt op die rode knop die haar oude gedragspatroon meteen activeert. Sneller dan je met je hoofd bedenken kan. Daarom heb je er ook geen vat op. Totdat je teruggaat naar je gevoel op het moment waarop jouw rode knop is ontstaan.
Want gevoel laat zich niet met enkel rationeel inzichten oplossen. Daarvoor moet je laagje dieper. Gevoel wil namelijk gevoeld worden, dan lost het op.

En met het onderzoeken hoe die mechanismes voor haar zelf werken, gaat zij ook leren doorzien hoe die rode knoppen bij anderen werken. Een mooie ‘bijvangst’ die haar leiderschap versterkt. Omdat het haar inzicht geeft in hoe zij de mensen die zij dient, oordeelloos kan confronteren met hun niet bevorderlijke gedrag. Daarmee kan zij hen stimuleren in hun ontwikkeling en in de samenwerking met anderen. En dat is voor een leider van onschatbare waarde…