Geloof jij dat je goed bent zoals je bent?

Heel eerlijk: ik geloof dat lang niet altijd van mezelf. Van binnen is de criticus in mij regelmatig bezig ‘iets’ van mij te vinden.

Met die criticus is op zich niks mis. Vaak houdt hij ons scherp, zorgt hij ervoor dat we ons blijven ontwikkelen en hij beschermt ons tegen ‘minder handige’ beslissingen die we maken voor onszelf.

Maar als de criticus in ons te dominant wordt, krijgen we er last van. Dan worden we onbewust bijvoorbeeld een perfectionist, of een controlfreak, of een pleaser. Omdat we van dat vervelende gevoel af willen, gaan we (ook weer onbewust) steeds harder ons best doen. Want diep van binnen willen we zo ontzettend graag ‘goed genoeg’ zijn. Bovenmatige (werk)stress en overbelasting liggen dan op de loer.

Als je dàt voelt, wordt het tijd om te achterhalen waarom die criticus in jou zo doorschiet, dat het je belemmert gewoon jezelf te zijn. Zodat je (weer) leert helemaal oké te zijn met jezelf. Perfectie bestaat niet. Dus waarom zou je jezelf die onmogelijke opdracht geven? Wanneer is het dan ooit goed genoeg?

Stuur me gerust een bericht, als je er eens over wilt sparren. Ben je werkgever en gun je één van je werknemers een betere balans, weet je dan ook welkom om het er vrijblijvend even over te hebben.

P.S.: Ben vriendelijk voor de ander. Stel je oordeel even uit…. Altijd. Want vaak hebben we geen idee welke kritiek op zichzelf iemand vanbinnen voelt.